دو ست

دوست

یک هم که باشد

در لحظه

دو ست

 

در لحظۀ هیولاهای دوکلّه

ساعت ها

خوابیده

جایی ندارم

 

20 اردیبهشت 1394

...

مردِ دست فروش

هر روز با دست و خالی به خانه

بر می گشت

امروز بی دست و پر

...

 

18 اردیبهشت 1394

زن برهنه بر بلندی

زن برهنه بر بلندی

قطره قطره عرق بر پوست

و زبانِ بریده ای که

می لیسدش

اما مست نمی شود

 

ایستگاه اتوبوس

پر خالی می شود

ولی نگاه نمی کند

به/ زن

به/ هیچ کس

 

18 اردیبهشت 1394

دو کودک دو انار

باد نمی آید

اما دو مردِ دراز

در هم می جنبند

از هم عرق می کنند

از عرق می خورند

تا مست می شوند

در هم می رقصند

اما سرد نیست

باد نمی آید

پس هر دو مرد

می زایند

و نوزادان را به هم تقدیم می کنند

-       دستم خونی شد!

-       دوستی خونی ست!

 

دو کودک

در برف

انار می خورند

 

18 اردیبهشت 1394

برای همیشه

میم الف ه

متلاشی شد پیشِ چشمم

و دیگر فهمیدم

با هر تلاشی

هیچ چیز درست نمی شود

برای همیشه

 

مردِ خمیده راست شد

درهای نورخانه به رویش باز شد

 

میم الف ه

تلاش می کرد بر سرم

آه شد

و میم

سرگردان

به رفت پیوست

برای همیشه

 

مردِ راست در نور ایستاده است

دو چیزِ خونی پیشِ پایش

چاقو در دستش

دو حفرۀ خونی روی صورتش

 

من از همیشه دورتر می

رفتم

برای همیشه

 

13 اردیبهشت 1394

سنگِ سیاه

سنگِ سیاه

 

تاجِ تیز

سرِ دیروز را زخم کرده

خون می رود

 

تیغِ کند

رگِ فردا را زده

خون می آید

 

تمامِ خون های رفته و نیامده

در سنگِ سیاهِ بی شکلِ من جمع اند

و من

از امروز

از این سیاهِ بی شکل

می خورم

 

در دیروز و فردا پیچیده صدای پیرم

اما دیگر من از امروز سیرم

و از این

سیر نمی شوم

 

5 اردیبهشت 1394

دکلمه در نوشتن بر سنگ: سنگ سیاه [دکلمه]

گم شو

گم شو

 

1

گم شده

مرد

در خیابان های روشن

و هیچ به یاد نمی آورد

راهِ خانه را

 

جانورانِ اسطوره ای

بر آسفالت می خزند

و دسته ای بی سر

با انگشت های به سسِ تند آغشته

بر دیوارها شعار می نویسند

                     پنجره های برج های بلند

                     به روشنی زردند

 

قیچیِ غول پیکر

بر آبِ سیاه

شناور است

خیاط

تن های پاره پاره را

وصله می کند

و دسته ای خیس

به خورشیدِ کاغذی

دست

می کشند

                     چراغ های بی شمارِ شهر

                     به زردی خیس اند

 

2

گم شده

سیاه پوشِ درازدامن را

تعقیب می کند

-        «او فرشتۀ غریب

مرا به خانه می رساند.»

 

و اینک خیابانِ تاریک

تاریک

تاریک تر

تاریک ترین

-        «تو ابلیسی؟»

-        «نه!»

 

پس تاریکی
دسته ای بچه می زاید
سنگ به دست
منجنیقی به دنبالِ خود می کشند
و به زردِ تند حمله می کنند

                     بیداریِ شبانۀ شهر

                     می آشوبد.

3
آنک مرد
دست به دیوار کشان
به نور می آید از خیابانِ تاریک
خون می رود از چشمْ خانۀ تهی اش
 
به سوی خانه می رود
 
و اینک من
سیاه پوشِ درازدامن
بیرون می آیم از تاریکی
دستۀ ورق های بازیِ سیاه در دستم

-        «هستی؟»

-        «....!»

باد می آید

-        «گم شو

گم شو نگذار باد بیاید.»

 

30 فروردین 1394

دکلمۀ این شعر را در نوشتن بر سنگ می یابید.

خشاخش

ماشین ها

در ترافیک خاموش

ایستاده اند

با مسافرانی

ابدی

مرده با چشم های باز

 

ظلمات

با شکاف های هوس انگیزِ زنانه اش

در پیاده رو دراز کشیده

 

بنفشه های فلزیِ بلوار

با اشک های خشک می گریند

 

و مرد تنها

با نورِ میرای دستانش

قدم کشان نزدیک... دور می شود

 

زنجره ها به شکاف ها می گریزند

و دیگر همه چیزی ساکن است

و کسی نمی داند

در این ظلماتِ درازکشیده تا ابد

این خشاخش

زاییدنِ انکار است یا

جنبیدنِ همیشۀ شهر

 

25 فروردین 1394

هنوز خوبم

گلی که پژمرده می شود و خشک و می ریزد

زنی زخمی که دور می شود و خون می چکد از انگشتش

کوه که می جنبد و خورشید را می بلعد

مورچۀ ریز که بر سنگِ سیاه می گذرد در شبِ تار

و من که سر به دیوار می کوبم

می کوبم و می کوبم

- چطوری؟

- خوبم...

 

24 فروردین 1394

دو مرثیه

مرثیه برای نزدیکی

 

در چالۀ چرکابِ حاشیۀ تنم

جانورِ غم انگیزی می لولد

 

دور ایستاده ای

 

به تنم تیغه های هوا شکسته

و دست هایم را با دست هایم بریده ام

خون بند نمی آید

 

نزدیک می شوی

بندی بر دست های سالمت

چشم بندی بر دهانت

انگشت در خونِ بندنیامده ام می کنی

و بر تنت یادگاری می نویسی

 

دردهام در هزار دهانِ خِنج آلود

می لولند

 

9 فروردین 94

مرثیه برای تو

 

در حاشیه های حلبیِ تنم

جنده ای تنها

آب می شود

 

بطری شکسته ای بر می دارم

از این آب می نوشم

و دیگر به تو نگاه نمی کنم

 

9 فروردین 94

دکلمۀ شعرها در نوشتن بر سنگ

آخرین های سال نود و سه

1.

همیشه خیابان میان ما

فاصله نیست

فاصله ماییم

وقتی نگارگرِ قرن های دور

دست های ما را

دورگیری می کند

 

2.

به دنبالِ کلید بودم

دری پیدا شد

 

3.

لامپ هست

اما کلید در تاریکی است

 

4.

در بسته است

بر تنت دست می کشم

به امید کلید-

اتاق روشن می شود

 

5.

در عمق لبانت

فرشی

که در هر بوسه

باز می شود و بسته می شود

 

6.

در جهانِ نخ های آزاد

من عقده ای هستم

 

7.

زبان بریده ای به راه می رفت

نه کلامی

نه ترانه ای

تنها

 می رفت

بریده ها این گونه اند

 

8.

دهانم را دوخته ام

بیا تا با دهان دوخته

تنت را بچشم

 

9.

من از تن لخت تو می خورم

 

10.

سینه ام ترک خورد و ترکید

 

قلبم افتاده بر خاک

جان می کند ماهی وار

ایستاده ام

نگاهش می کنم

 

11.

تکه ای آتش بریدم

در کاسه ریختم

خوراکِ عقابی است

که در حفرۀ سینه ام لانه کرده

 

12.

نشسته بودم خیره به تو

بلند شدی ناگاه

*

آجرها پنجره را بلعیدند

در به هم خورد قفل شد

دستت کلید را به خود مکید

بزرگ شدی بزرگتر شدی

خارهای تنت مرا خراشید

مارها از خراش های تنم گریختند

من از پوست خود افتادم

برداشتی و بوییدی

و بلعیدی مرا

و رفتی

*

نشسته بودی خیره به من

بلند شدم ناگاه

... و رفتم

*

عبور می کنیم از -کنار- هم

نمی شناسمت

نمی شناسی ام.

 

13.

عبور می تراشد و تکه تکه می کند تنم را

تکه های تن من در جا مانده

و تکه های جا در تن من

و اینک تن من که دیگر تن من نیست

تکه تکه های جا است

و مرگ این است

پراکندن همه تن در جا

و آکندن همه جا از تن

و زندگی این است

 

14.

در آخرین سفرۀ سال

می نشینم

کسی نیست مرا بخورد

 

15.

صبحانه بذر می خورم

شب ها شکوفه می زنی

 

اسفند نود و سه

خمینی مرده

- «خمینی مرده.»

در خیابان

کودک با پدر

و بیلبوردِ عظیم

می گفت.

 

14 بهمن 1393

مسجد کو؟

صدای اذان

مسجد کو؟

 

مکعب های غول پیکر

گوشت های نازلال

عبور ماشین بی توقف

 

14 بهمن 1393

شعر

پسری در حمام انفرادی کز

و مردی خسته در اتوبوس

به زنی خسته خیره

□

پلاستیک در آسمان پرچم

بالاتر از بالاترین پرچم

بالاترین پرچم

□

تلفن پسری زنگ می زند

تلفن دختری می پوسد

اخ

دیوارهای مسموم و طعم پلیس

سیگارهای بی دود و طعم نان.

 

9 بهمن 1393

بگذارید پدر شوم

پدر ایستاده گل را پرپر می کند

پسر تکه تکه بر زمین پخش شده پیش پای پدر نشسته

جسدِ ماشینِ غول پیکری از آسمان می افتد

دیگر صدایی نیست

اما پسرکی نوپا

با پیرهنی قرمزِ جیغ

از دور می آید

و آن سرِ نخی که در دست دارد

به سری بریده می رسد معلق در هوا پسرک او را می کشد

 

بگذارید پدر شوم

چراغ

چراغ

به سوی تو

می سوزد

و قبله

با سوی تو

پیوسته

 

در آمدنت چراغ قبله به دست

به سوی چراغ

می سوزم.

 

30 آبان 1393

از فردا خالی

توشه می گیرم

امروز

از خالیِ تو

برای هجرتِ دور

تا در کشتزارِ فردا

خوشه بچینم

از خالِ تو و خالیِ خود

 

ای هجرتِ دور!

فردای مرا پر کن

تا فرد باشم و خالی

بر صورتت.

 

23 آبان 1393

پایانِ روان

از کوه هم که بالا می رویم

پایین می رویم

 

صدای پا؛

صدای پایانِ روان

آغازِ قرآن است

فراموش کاری 1

1.

دیگر در کوچه ها سنگی نیست

اما پنجره ها هستند

اما ساکتند

 

15 مهر 1393

2.

نمی گردیم

و نمی یابیم

 

او

هنوز همان جا ایستاده است

 

15 مهر 1393

دو روایت از کفه

1.

دو نور

از دو سوی

ظلماتِ جاده را جر داد.

دو مرد

از دو ماشین پیاده شدند

بی سلام

روبروی هم ایستادند

و بی کلام

به سرِ هم شلیک کردند.

خون بر خاک و ریگِ

جاده پاشید

و جسدها فرو ریخت.

لاک پشتی از ظلمت درآمد

و از نور گذشت

نور ایستاده بود.

 

12 مهر 1393

2.

مرگ به مرد رسید.

آخرین آجر از دستِ مرد رها شد

دیوار، نا

تمام شد

و مرد رها شد.

آفتاب سخت بود

و بر کفۀ پشتِ سرِ مرد

دیوارها...

زیر هر دیوار

سایه ای آسوده.

جاده آفتاب بود

و مردِ آفتاب سوخته به مرگ رسید.

 

12 مهر 1393