لَمَحات

دمی پیدا و دیگر دم نهان است

آخرین نظرات

  • ۲۱ مهر ۹۶، ۱۴:۴۳ - اشک مهتاب
    :)

۲۰۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «سروده ها» ثبت شده است

در انکار زیسته ام

خوشا که تو انکار کرده ای.

 

16 شهریور 1393

۰ نظر ۱۷ شهریور ۹۳ ، ۰۱:۴۵
محمدحسین توفیق‌زاده

1.

برای ورود به خانه ای که

کلید داریم

در می زنیم

 

دهانِ آه بسته نمی شود

 

2.

پرتابِ سنگ ریزه ای

از دستی زمخت

به تاریکیِ پیشِ رو

 

جنبیدنِ هیچ

در سایه های خموش

 

3.

قاصدک از خاک برخاست

به آب افتاد

به صخره برخورد

به چوب برخورد

و به تکه زباله ای شناور بر رود

و به غروب پیوست

 

فردا

سحر نشد

قاصدک شد

 

11 شهریور 1393

۰ نظر ۱۲ شهریور ۹۳ ، ۱۰:۳۰
محمدحسین توفیق‌زاده

به انارهای شکسته

گفتم

اما

تنها

تو بودی

که شنیدی

به سروهای ناپدید پیوستی

 

شاخه های انار، درهم

تَرَک ها، کبود

شکست ها، خونین

از شکسته های خونین

دانه

دانه

دانه

به خاک می ریزد

دانه های شعله ور

و گنجشکِ گرسنۀ کور نزدیک می شود

با گرهی به منقارش

و صدای موسیقِ دور...

 

سروهای ناپدید را می بینمت.

 

2 شهریور 1393

۱ نظر ۰۲ شهریور ۹۳ ، ۲۱:۲۳
محمدحسین توفیق‌زاده

آینه که باز شد

بوی پر و آب

جهان را

برداشت

و کمی آن طرف تر گذاشت

 

از آسمان

دست می بارد

 

13 مرداد 1393

۰ نظر ۱۳ مرداد ۹۳ ، ۱۸:۴۵
محمدحسین توفیق‌زاده

 

گاه گربه هایی گیج

آغشته به خون و دود

گاه سیم های به هم پیچیده

تلفن های سرگردان و تماس های گم شده

و گاه

نگاهی در خویش

کاهی بر سر راه

در چهارراه

 

اما همیشه

کوچک اند

لبانت

بی نور

ظلمات را می مکند

 

13 مرداد 1393

۰ نظر ۱۳ مرداد ۹۳ ، ۰۱:۲۱
محمدحسین توفیق‌زاده

باران است

در هوای گرفتۀ

دشتِ کبود

و خاربنِ خشک

خیره به چاله های از آب پُر

ریشه هایش را فراموش کرده است

 

در بارانِ کبودِ دشت

خاربنِ خشک

خشک نیست!
۴ نظر ۱۶ تیر ۹۳ ، ۲۳:۲۹
محمدحسین توفیق‌زاده

1.

تو نبودی

باد

بود

پنجره به هم می خورد

مردّد و آشفته

و گنجشک ها به دهانِ من پناه آورده بودند

 

امّا اکنون

از تمامِ عشق

چادری بی گل بر بندِ رخت مانده

ساکن

تو نیستی

باد

باد!

 

2.

زنی نامرئی

قابی تهی را گردگیری می کند

و در تختِ یک نفره

جسدی

حضور دارد

 

پس این آوای ویولن از کجاست؟

 

3.

غذا را به سطل می ریزد مرد

و نگاه می کند

به صندلیِ خالی

زن از درونِ عکس.

 

سه بازنویسی

۰ نظر ۱۱ تیر ۹۳ ، ۲۳:۳۰
محمدحسین توفیق‌زاده

تمامِ آن چهره ها که ندیده ام

و تمامِ حرف های نگفته را

فراموش کرده ام

و اینک در قراری با چهره و حرف

ایستاده ام

در گذرگاهِ

بی قرار

بی چهره و حرف-

طوفانِ قاصدک و پروانه های سپید

نزدیک می شود.

 

21 خرداد 1393

۰ نظر ۲۲ خرداد ۹۳ ، ۱۹:۱۳
محمدحسین توفیق‌زاده

اسمت را نوشتم

و خط زدم

خط ها را کنار زد

برخاست

تو را خط زد

خط ها را کنار زدی

برخاستی

و با خودکاری سفید

مرا خط زدی

خط ها کنار نرفت

دیوار بود

صاف و سرد

سفید

 

اسمت راه شد

شاید دیوار هم

راهی باشد.

 

15 خرداد 1393

۰ نظر ۱۵ خرداد ۹۳ ، ۱۸:۴۷
محمدحسین توفیق‌زاده

دو حفرۀ

دور

در شعله هایی سیاه می سوزند

به انکارِ شب

و انگشتانی فلزّین

طنابی خون آلود را

سخت گره بر گره می زنند

 

می دانم که دیگر نخواهمت دید

 

در دیسِ بدرقه

نه قرآن و آب و نه سبزه،

تنها دو حفرۀ سوزانِ سیاه است

و دو شمعِ تازه خاموش شده

با رشته های دودِ سفید

 

می دانم که دیگرت نخواهم دید

 

امّا

چشمانت

همواره

در شعله هایی خمار می سوزند

بی آن که دور باشند

بی آن که من باشم.

 

11 خرداد 1393

۱ نظر ۱۲ خرداد ۹۳ ، ۰۰:۱۶
محمدحسین توفیق‌زاده

در اوّلین دوربرگردان

دور را

به من برگردان

تا در نزدیکیِ دست­ها

از میانِ تنگِ بلورِ چرک مُرد

ماهی کامل طلوع کند

 

صدای تنفّس سنگ

و جنبشِ مأیوسِ

ماهیچه های گم شدۀ لبم

در ظلماتِ بی هوا.

 

10 خرداد 1393

۰ نظر ۱۰ خرداد ۹۳ ، ۲۲:۳۱
محمدحسین توفیق‌زاده

پیراهنت که در می آوری

خودکارها گیج می شوند:

تنت

ننوشتنِ عشق است

بر تمامِ برگها.

 

30 اردیبهشت 1393

۰ نظر ۰۶ خرداد ۹۳ ، ۲۱:۲۷
محمدحسین توفیق‌زاده

غولِ آخر را که

من

کشتم

تو

برنده شدی

بی آن که بازی کنی

 

برخاستی تا بی من...

و پرنده از پشتِ پنجره

تو را با من دید

که بی غولِ آخر می

 

رفتی

 

پرنده

پنجرۀ بازی را بست

و به پرنده نگاه کرد

در مانیتور.

 

28 اردیبهشت ماه 1393

۰ نظر ۲۸ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۸:۱۶
محمدحسین توفیق‌زاده

طنابِ بلند
هنوز ادامه دارد
اما
دستِ من
نیست-

سقوط در
چاهِ انتخاب
بوی دختری را دارد
که دستم را
از خود بُرید
و با خود
برد.

 

26 اردیبهشت ماه 1393

۰ نظر ۲۶ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۹:۲۵
محمدحسین توفیق‌زاده

1.

دستم به سوی تو دراز
و سایه اش
بامدادان به سوی غرب
شامگاهان به سوی شرق.

 

23 اردیبهشت ماه 1393




2.

روزی می دهد
هر که بخواهد را
یا
هر که را بخواهد
روزی می دهد؟

 

23 اردیبهشت ماه 1393

۲ نظر ۲۳ ارديبهشت ۹۳ ، ۲۳:۴۴
محمدحسین توفیق‌زاده



1.


توتِ

به خانه

رسیده ام

اما تنها

خواهم

افتاد

و چه دور

خواهم

رفت

با کفشِ ارغوانی ات



2.



نبضِ من

به رگ-برگ های ارغوان

سرایت می کند

وقتی که قهوه را

توی جیبت می گذاری و می روی

 

از دو حفرۀ صورتم

دو ارغوانِ کبود دمیده است.



3.



زیرِ پوستم

ارغوان ارغوان رشد می کند

 

شیشۀ پنجره

تخته سنگِ گوشۀ اتاق را در هم خرد می کند

و اینک

تابوتی ارغوان ارغوان

که تا شاخه های برهنه تشییع می شود.


 

10 اردیبهشت ماه 1393



۳ نظر ۱۱ ارديبهشت ۹۳ ، ۰۰:۴۰
محمدحسین توفیق‌زاده

گنجشکِ پریده

بالِ دارد هنوز

اما

در پنجره_زارِ سنگ و آه

آینۀ مبهوتی را مانَد

روییده بر شاخِ درختی گم شده.

 

7 اردیبهشت ماه 1393


با هم بودنمان هم

تنـ/ـهاست.

 

8 اردیبهشت ماه 1393

 

­­­ـهاست.

ان هم

۱ نظر ۰۸ ارديبهشت ۹۳ ، ۲۱:۵۱
محمدحسین توفیق‌زاده

گِردِ ستونِ خونین می رقصند

گربه های چوبیِ شعله ور

و پا

یانِ جهان

در دامنۀ زنی کم سال

تیر می کشد-

 

حمام تاریک

است.

 

1 اردیبهشت ماه 1393

۱ نظر ۰۳ ارديبهشت ۹۳ ، ۰۰:۰۶
محمدحسین توفیق‌زاده

انگشتِ

اشاره ام

به جدارِ افق

فرو

رفت

و جویده شد از بیخ

در دهانِ دوردست-

سـ...


...ـکوت را

قصاص کردی!

 

31 فروردین ماه 1393

۰ نظر ۳۱ فروردين ۹۳ ، ۲۱:۲۳
محمدحسین توفیق‌زاده

1.

چه فرقی می کند:

با تو/

و با او در کتاب فروشی

با او/

و با تو در کتاب فروشی...

من کتاب هایم را

و در خانه نتهایی را

تنهایی

خواهم خواند

به آوازِ کوتاه.

 

2.

به هر شماره ای که

خواستی با من تماس

و بستنی قیفیِ رنگین کمانی بگیر

و تا کمانِ آرش را رنگ می کنم

از قیفِ وارونۀ بستنی تیری

و با تنهایی بساز

روی نیمکتِ

و پارک می کنم خودم را توی اتاقِ کوچکی که منم

مبادا به هر شماره ای تماس

و شکلاتِ تلخ بگیری

و من بر ندارم

 

3.

پرواز را فراموش

و گره های سبز را به ضریح

و محکم گریه کردم

و اشک هایم را

با دستِ از مچ بریده ام

برای استکان های

و خالی که گوشۀ چانه ات نیست

فرستادم.

لُپ هایت گل

و نگاهی به من انداختی

که تمام لحظه هایم را

و دستم را گرفتی

و توی آن کوچه ی بی فروغی که

داشتم پرواز را به خاطر

و خودت را سپردی به دستِ من

تا پرنده های

و تمامِ مردگان زمان را

توی باغچۀ حیاتت دفن کنم/

-برویم؟

-باد می آید،

بگذار پنجره را ببندم./

این انتهآغازِ عشق بود.

 

فروردینِ 1393


پ.ن: علی باباچاهی، شاعری ست که نظرِ «شعر در وضعیتِ دیگر» و «شعر ِ پسانیمایی» را مطرح کرده و شعرهایی هم در این حوزه ارایه کرده است. من هیچ ادعایی ندارم که توانسته ام «شعری در وضعیت دیگر» بگویم. من فقط تمرین کردم در این سه تکه. نمی دانم چقدر می تواند خوب یا بد باشد. به هر حال، من این حق را برای خودم قایل هستم که بتوانم -و می توانم- در هر شکلِ شعر، کمی طبعم را بیازمایم.

 

۱ نظر ۲۲ فروردين ۹۳ ، ۱۲:۱۸
محمدحسین توفیق‌زاده