تو صفحۀ پاکی و من نمی‌بینم
در این بزرگ‌راهِ نماندن
که
رفت رفت رفت
کجاست روزنِ بن‌بست
کجاست روزنِ آواز
وصال بن‌بست است
و بوسه چک چکِ آب
در ظلماتِ کوچۀ بن‌بست
اگرچه کورم و ظلمت فراگرفته جهان را
اگه چه صفحۀ پاکی
تو را به چهچه و آواز
می‌خوانم
اگرچه راهِ نماندن
اگرچه
رفت رفت رفت
25 آبان 1395
از ظلمات که می‌گذشتم
شاملو را دیدم
روی شاخه‌ای که به‌سوی نور
فریاد می‌کشید
نشسته بود
18 آبان 1395
قصردشت
ذهنِ ما تغییر و تغیرهای عینیت را با ابزارِ تصویر(مدل)سازی مهار می‌کند؛ یعنی از هر شیءِ عینی، تصویر یا مدلی کلی (بی‌شاخ‌وبرگ، بی‌رنگ، پیرنگ) برمی‌سازد تا بتواند برای شناختِ جهان، گزاره‌های مطلق (دربرابرِ نسبی) اختراع کند.
یعنی ذهن بدونِ استفاده از گزاره‌های مطلق، نمی‌تواند شناختی از جهان کسب کند تا برپایۀ آن شناخت، قانون وضع کند. نمی‌تواند در جهانِ دائماًدرتغییر، جایگاهِ خودش را بفهمد.
پس، از هر چیز، تنها مدل یا تصویری ذهنی و بی‌جزئیات در خود حفظ می‌کند و تفاوت‌ها و تغییرها را در نظر نمی‌گیرد.
بنابراین، هر تفاوت یا تغییر، تهدید و بحرانی حیاتی دربرابرِ تصویرِ ذهنی ست.
در موقعیتِ بحرانی، یعنی وقتی تصویرِ ذهنی با تغییر و تفاوتی عینی تهدید می‌شود، یکی از این دو برای تصویرِ ذهنی اتفاق می‌افتد:
یا به همان شکلِ پیشینِ خود باقی می‌ماند،
یا متناسب با آن تغییرِ عینی تغییر می‌کند.
مسلم است که واکنشِ اول، حاصلِ تنبلی و از جنسِ گریز است و حرکتِ دوم، حاصلِ پویایی و از جنسِ جسارت.
(البته باید در نظر داشت که هیچ کدام از این چهار تعبیر (گریز، تنبلی، جسارت، پویایی)، لزوماً و ذاتاً منفی یا مثبت نیستند.)
گاهی برای نگه‌داری از یک تصویرِ ذهنی، عینیتی را انکار می‌کنیم و گاهی تصویری ذهنی، دربرابرِ عینیتی فرومی‌پاشد.
12 آبان 1395
آتشی که من دیدم
در چشمِ تو
چه بود
چه می‌دیدی
که می‌سوخت
12 آبان 1395
پیش از این (شاید دو سال پیش بوده باشد) جایی نوشته‌ام: «اشیا آینه نیستند؛ پنجره اند. و ما هم ناظر ایم، هم منظره.»
منظورم از این گزاره این بوده است که ما از پنجرۀ اشیا به خودمان نگاه می‌کنیم، نه در آینۀ اشیا.
در تعبیرِ آینه، تصویرِ ما در اشیا، مجازی و ناپایدار و عرضی ست؛ اما در تعبیرِ پنجره، آن‌چه می‌بینیم، واقعی، قائم‌به‌ذات و پایدار است.
در حالتِ آینگی، تا ما برابرِ اشیا نباشیم، یعنی تا قصدِ دیدنِ خودمان در اشیا را نکرده باشیم، تصویرِ ما وجود ندارد؛ اما در حالتِ پنجرگی، منظره پیش از قصدِ ما وجود دارد؛ چه به آن نگاه بکنیم، چه نگاه‌اش نکنیم.
12 آبان 1395
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشۀ چشمی به ما کنند
دردم نهفته بِه ز طبیبانِ مدّعی
باشد که از خزانۀ غیب‌ام دوا کنند
معشوق چون نقاب ز رخ درنمی‌کشد
هرکس حکایتی به تصوّر چرا کنند
چون حسنِ عاقبت، نه به رندیّ و زاهدی ست
آن بِه که کارِ خود به عنایت رها کنند
بی‌معرفت مباش که در من‌مزید عشق
اهل نظر معامله با آشنا کنند
حالی درونِ پرده بسی فتنه می‌رود
تا آن زمان که پرده برافتد، چه‌ها کنند
گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار
صاحبدلان حکایتِ دل خوش ادا کنند
می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب
بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند
پیراهنی که آید از آن بوی یوسف‌ام
ترسم برادرانِ غیورش قبا کنند
بگذر به کوی میکده تا زمرۀ حضور
اوقاتِ خود ز بهرِ تو صرفِ دعا کنند
پنهان ز حاسدان به خود ام خوان که منعمان
خیرِ نهان برای رضای خدا کنند
حافظ! دوامِ وصل میسر نمی‌شود
شاهان کم التفات به حال گدا کنند
پ.ن:
دفترِ دانشِ ما جمله بشویید به می
دفترِ دانشِ ما جمله بشویید به می
دفترِ دانشِ ما جمله بشویید به می
بشویید به می
بشویید به می