لکنت باران

لکنت باران

 

بر چوبِ رخت : مانتوِ کم­رنگ و شالِ سرد

تِک ...

تِک ...

صدای لکنتِ بارانِ تلخِ درد

غژ غاژِ تخت

زیرِ نبردِ زن و پتو

در نورِ خشک و زردِ بخاریِ نیمه مرگ

    

پا­شد

نشست ؛

پنجره را

– رفت و –

باز کرد

اسبی کنارِ پنجره آمد

– تنش بخار –

زن :       « این­جا چه می کنی ؟ »

            و به تک اسب رفت و

            محو ...

           

            از گورهای صد طبقه یک صدای خیس

            گویی صدای پچ پچِ ارواحِ دوزخی

            درها و شیشه ها و زمان را شکست و

            ریخت

            در کوچه ها هزار زنِ لخت می گریست ...

            بست و

            کشید پرده و

            کز کرد گوشه ای :

            بوق و سوار و خنده ،

            نگاه و زبانِ چرب ،

            صد تخت و صد تنِ

عرق آلودِ لیز و داغ ...

            رد شد

            و سیبِ نصفه ام افتاد بر زمین

            رد شد

            و راهِ هر شبِ من کوچه های ترس

            رد شد

            و دیگر از تنِ من هیچ هم نماند

            رد

            شد ...

 

صدای سوتِ مداوم ...

 

            نگاه کرد :

            بر چوبِ رخت

            مانتوِ بی رنگ و شالِ سرد

            تِک ...

            تِک ...

            صدای لکنتِ بارانِ قیر و

درد

 

14 آذرماه 1392

یک پلنگ خانگی

نشسته

رگ های دستش را

نخ کش کرده

و پوشالِ سینه اش را

تکه تکه

می کَند

نگاه می کند

می تکاند

اتاق هایی را دیده است

با چروک ملحفه ها

از هم آغوشیِ حضور و مرگ

و زنانی نامرئی

که قاب های تهی را

دستمال می کشند

 

نشسته است

و چون پوشال ها تمام شده اند

با سنگی که برای قبر پیرهنش خریده است

دنده ها را در هم می شکند

و برای تکه های ریز و درشتش

استخوان بندیِ پلنگی خانگی را

تدبیر کرده است

پلنگی سیاه با خال های سرخ

 

11 آذرماه 1392