دیر رسیده ایم

دیر رسیده‌ایم

از آن که دور بوده‌ایم

از

آفتاب

هم

 

24 مرداد 1394

اشارۀ تو

اشاره کردی به من

و با اشاره‌ات

سوهان کشیدی به روحم آن‌قدر که

تیز شده‌ام

و می‌توانم ببرم

از خودم

و از تو

 

13 مرداد 1394

پاسخ

از آسمان پرسیدم:

شهاب چیست؟

شهابی رد شد!

 

11 مرداد 1394

گم نشدن

گمراه می‌شوم

اما راه گم نمی‌شود

 

9 مرداد 1394

شبِ شناخت

شبی که بشناسمت

روز نمی‌شود

 

9 مرداد 1394

لطفاً باز

در تو ایستاده‌ام

و تو در را بسته‌ای راهم ندهی

اما دیگر دیر شده‌است

باید بروم

لطفاً باز...

 

6 مرداد 1394

رفتن و مرگ؛ زیبایی

1.

تو از رفتن زیبا شده‌ای

و این عطر

نبودن است

 

30 تیر 1394

2.

در اتاقِ کثیفِ

همیشه

پیرمردِ محتضر

خیره می‌میرد

به گهِ خود

 

30 تیر 1394

با لب شنیدن

با لب شنیدن

 

بی‌حضور و بی‌کجایم کرده‌ای-

اینک کجا تو را می‌جوید

و جا دارد از فرطِ نبودنت می‌ترکد

 

لب ببندم دیگر

لب همه‌‌چیز را پیش از این گفته‌است.

 

28 تیر 1394

بریده ها

بریده‌های ازجهان

براده‌های درگلوی‌جهان اند

-

اره را کنار گذاشت

لیوانِ آب را سر کشید

و روزه بود.

 

25 تیر 1394

تولد و هدیه

1.

تولد هدیه‌ای است

به آدمِ لخت:

لباس.

 

2.

در جشنِ تولدت

لخت شدم

هدیه لباس‌هایم بود

 

3.

در جشنِ تولدم

به بازار رفتم

و یک‌دست لباس نخریدم.

 

4.

هدیۀ تولدت

یک‌دست لباسِ حمام است-

جعبۀ خالی.

 

20 تیر 1394

نگفتن

در فضای خالیِ میانِ لب‌ها

حرف‌های جامانده

واژه‌های ناپیدا

بوسه شدند همه

 

بوسه نگفتن بود

 

23 خرداد 1394

شنیدن

گوشِ خردم را

بریدم و خاک کردم

صدای پوسیدنِ گیاه را

بشنوم

و روحِ آشفته

که جسمِ خود را در مرزِ گیاه و غبار

لمس می‌کند

صدای رفتنِ

خود را بشنوم

از دور

به کهکشانِ نزدیک خیره‌ام

 

23 خرداد 1394

به نیستی و لب هایت

 

جهانِ بسته

در نامِ تو بسط می‌یابد

چنان که تنت

در دو دهانِ بسته

بر هم

 

با دهانِ بسته

خود را به نام صدا بزن

 

19 خرداد 1394

وا!

وا!

 

من اوتر از تو

تو من‌تر از من

این تشنگانِ ما...

مایی که آب نیست

مایی پرنده‌ای‌ست

ناسیراب

از دهانِ دو او

از دو می‌بوسد

 

دهانِ ما

وا

از بوسه‌های ناسیراب

 

18 خرداد 1394

بی گریز

نمی‌گریزم از سیاهی

این فضای بی‌نجوم

همه‌اش سیاه است

 

می‌نشینم

تنِ خود را لمس می‌کنم

با دستِ تو

و از تو و من سخن می‌سازم

«هزار ساز در کفِ من می‌گنجد»

 

17 خرداد 1394

کلمۀ خون

لبش زخمی بود

خون را به دستمالی گرفتم-

کلمه بر دستمال.

 

14 خرداد 1394

در تاریکی

1.

با تصورِ دختری مست

که لخت به‌سوی شهر می‌دود

در تاریکی

جلق می‌زنم.

 

2.

لخت می‌شوم

تا نگاهم کنی-

جلق می‌زنی.

 

11 خرداد 1394

 

دیگری و من ها

مجسمه‌ای از خاکِ خشک 

که بعد از سیلِ من دارد قلب درمی‌آورد

از بخت بد

باد بذر را سمت چپ برده

هیچ چیز اتفاقی نیست؛

دارد دردِ روییدن می‌کشد

و من می‌دانم خشکسالی در راه است

 

*

 

خاک می‌شنود

صدای پوسیدن را می‌‌شناسد

خاک با حروفِ بلند فریاد می‌کشد

درد را دارد می‌کند

می‌کشد

 

*

 

قلبی در سینه‌ام رویید

باد می‌آید

- پنجره را ببندم؟

- نه.

شباهتِ ترسناکِ این پنجره به مرگ

- می‌ترسی؟

- از آسمان نه. از پنجره.

پنجره همان آسمان است می‌دانم

می‌داند از چه می‌ترسم

- این کیسه را کجا بگذارم؟

- بذرها؟ بریزشان روی میز

فردا صبح

و وقتی که با باد بیدار شوم

بذرها را کبوترها برده‌اند

 

*

 

هزار کبوترِ قهوه‌رنگ

می‌آیند

بذرها را می‌گذارند به شکاف‌های مجسمه

 

کبوتران که می‌روند

باران شروع می‌شود

سیل می‌شود

 

اینک مجسمۀ خاکی

هنوز خشک.

 

*

 

هفت سیلِ هول

هفت خشکسالِ سخت

 

پس از آن چه می‌شود؟

حتماً باز هم کلاغ به خانه‌اش نمی‌رسد

قار قار قار

 

*

 

بذرِ بذرها

در سینه‌ام

دردِ دردها

در سینه‌ام

 

مادرِ این قلب

سرِ زا رفت

 

*

 

- سخت نگو

- هیچ که سخت نیست

- هیچ نگو

- ...

 

اولی از دیگری، بقیه از من‌ها.

 

11 خرداد 1394

از واژۀ درپرواز

از واژۀ درپرواز

 

من دَر

من پَر

من واز

من بندی است

برای بستنِ درپرواز

 

در را به پرواز

بستم

و من از میان

پرید

 

اینک بندها و

مرا نمی‌بینی

درپرواز!

 

9 خرداد 1394

دو شعر

1.

می‌خواهم زنگ بزنم

رطوبتِ آرامِ لب‌هایت را

بیار

 

2.

دو شکلات

تلخ

بر نیمکتِ سنگی

مردی از آن سو می‌وزد

زنی به آن سو

و گذرشان

یک آن یک می‌شود

بر دو

 

رفته‌اند هر دو

بادِ یگانه می‌خِشاند

دو پوستِ شکلات را

به یک سو.

 

2 خرداد 1394