خواب می بینم

به ساعت نگاه می‌کنم

اما گذرِ زمان را حس نمی‌کنم

ساعت نخوابیده است

این منم که خواب

می‌بینم

 

19 آبان 1394

همیشه ابری هست

به امیدِ کار

استراحت می‌کنم

به امیدِ خستگی

کار

و وقتی که از همه ناامید می‌شوم

در انتظارِ باران

در شلوغ‌ترین خیابانِ شهر

می‌ایستم

 

برای ناامیدی‌ام

همیشه ابری هست

 

19 آبان 1394

خواهیم شناخت

روز

مردی در نور است

شب

زنی در تاریکی

پس کی یکدیگر را

خواهیم شناخت

 

19 آبان 1394

همیشه پیرمردی هست

همیشه پیرمردی

هست

سرِ چهارراه

راست ایستاده

و راست نگاه می‌کند

به چیزی که هیچ‌وقت نفهیده‌ام

و آن‌قدر هست

که دیده نمی‌شود

اما من از او یاد می‌گیرم

که سرِ چهارراه

راست بایستم

و راست نگاه کنم

به چیزی که حتی

کسی نفهمد

حتی اگر دیده نشوم

 

19 آبان 1394

زندگی و شعر

در ظلمات نشسته بودم

تنها

تشنه

اما نمی‌دانستم

و هیچ غمی نداشتم

 

کسی آمد

چراغی به من داد

 

چه اندوهِ دور و درازی است

با چراغی روشن

در ظلمات گم شده‌ام

 

13 آبان 1394

زوال را

من به آنچه نمی‌پاید

دل‌بسته‌ام

به پیوندِ این دست‌ها

و به نفس‌های دوچندان‌مان

 

من فصل‌های تو را دوست دارم

من فاصله را دوست دارم

و زوال را

از خودم بیشتر

می‌شناسم

 

16 آبان 1394

شجاع اگر باشم

به آدم‌هایی که

نمی‌شناسم

خیره شوم

و دربارۀ آنچه

نمی‌دانم

حرف بزنم

 

شجاع اگر

باشم

با همه آشنا خواهم شد

و سؤال‌هایم بی‌جواب نخواهند ماند

 

16 آبان 1394

و هنوز هم جا باشد

زندگی‌ام

تلاشِ بی‌وقفه‌ای است

برای ساختنِ خانه‌ای بزرگ

آن‌قدر بزرگ

که همه

در مجلسِ ختمم

بنشینند

و هنوز هم جا باشد

برای آن‌ها که دوستم نداشته‌اند

 

15 آبان 1394

دنبال ِتو آن‌جا که نیستی می‌گردم

آن‌جا که هستی که هستی

دنبال ِتو آن‌جا که نیستی می‌گردم

 

30 مهر 1394

سرودِ عجیب

 

گوسفندِ سفید

 می‌دود

و دخترِ علف‌های خیس

دنبالش

 

سرودِ بهار عجیب است

سرودِ مرگ عجیب است

ای عشق!

این بار

با صدا بیا

 

25 مهر 1394

زبانِ تلخ

 

ماشینِ تلخی که رفته بود

برمی‌گردد

 

مردی غبارآلود و قدیمی از آن پیاده می‌شود

مردی که لب‌هایش آشنا ست

 

-         نامِ تو چیست ای مردِ غبارآلودِ قدیم؟

-         برای دانستنِ نامم چشمانت را به من بده

 

من جهانم

اما تو مرا آدم خطاب کن

 

چشم‌هایت چه‌قدر زیبا شده‌اند حالا که با ‌آن‌ها نمی‌بینی!

 

-         تو از کجایی که چنین صدایت آشنا ست؟

-         برای دانستنِ این

کفش‌هایت را به من بده

 

من از پشتِ دیوار می‌آیم

آن‌جا که کسی تو را به نام صدا نمی‌زند

و کسی نامِ تو را نمی‌پرسد

و هیچ‌کس به نام محتاج نیست

 

-         تو چشم‌ و کفشم گرفته‌ای

بگو چه به من خواهی داد؟

-         برای دانستن

زبانت را به من بده

 

چه زیباست زبانت

وقتی با آن نمی‌پرسی!

 

و حال که نمی‌پرسی به تو جواب می‌دهم

بگیر این چشم‌ها را

 

مرا ببین و آینه را ببین

 

و این کفش‌ها را بگیر و به پا کن

 

چه ترس‌َت از سکوت زیبا بود!

و چه دلیر شده‌ای حالا!

 

بگیر این زبان را

و خوابِ عشق ببین

□

مردِ خاک‌آلودِ قدیم

که لب‌های تلخش آشناست

ایستاده است

 

باران گرفته

غبارِ مردِ قدیم پاک شده

و دیگر سؤالی نیست

 

چشم‌ها خیس‌اند

کفش‌ها خیس‌اند

و زبان به‌تلخی خیس است

□

حالا بیدار شده‌ام دیگر

عشقی خیس

در دهانم می‌لرزد

و پشتِ دیوار را می‌بینم

که گلی کوچک

و اندوه‌بار

به‌سختی می‌روید

 

مهر 1394

سخن

هزار شمعِ خاموش

در تاریکیِ دلم دارم

 

برای روشن‌کردنِ خانه‌ات

برای روشن‌شدنِ راهت

و برای روشنیِ چشمت

از من بخواه

بی‌گمان با تو سخن خواهم گفت.

 

9 مهر 1394

بدان

من از سلامتِ بیهودۀ تو بیزارم

و از تو که هیچ نمی‌دانی

و از تو که ندانسته

تنت را خراب می‌کنی

 

بدان

و آن‌گاه خود را بکش

در آن هنگام است که تنِ نابودت را

بغل می‌کنم

و با تو از زندگی حرف می‌زنم

 

8 مهر 1394

یک شعر به قصدِ ابتذال و ضعف

 

هی مرده‌ای هی دردِ من تقطیر می‌گردد

هی زنده‌ای... کی خوابِ من تعبیر می‌گردد؟

 

از لقمه‌های خنده و دست و لبت دورم

من گشنه‌ای هستم که از خود سیر می‌گردد

 

انتِ حبیبی جملۀ بی‌فعلِ بی‌پایان

هستی ولی فعلی که در تقدیر می‌گردد

 

با من نخوابیدی ولی در خوابِ من لختی

ارضای تن. تنها. توهم. ک...ر می‌گردد

 

دنبالِ تو آن‌جا که هرگز نیستی هستم

پیداییِ تو تا قیامت دیر می‌گردد

 

پ.ن: یک شعر به قصدِ ابتذال و ضعف :|

4 مهر 1394

پیدایش

 

به عیادتِ تنم بیا

تنها

 

تنهایی‌ام زخم است

تنهایی‌ات نمک است

و در تنهایی‌مان

بچه‌ای سفید و لخت

نشسته زیرِ درخت

دستِ گِلی‌اش را می‌کشد به صورتش

و انارهای کهنه بر لبش

می‌ترکند

 

به عیادتِ زخم‌هایم بیا

با تنت

 

26 شهریور 1394

دردِ آهسته

 

دختری آهسته

مژه‌های بلندِ بور

لباسِ خون‌آلودِ سفید

در سکوتی که از انگور و تنهایی است

و در نور می‌آید

مرا از بسترِ مرگ برمی‌دارد

از آب سرشارم می‌کند

و چهرۀ واقعی‌ام را به یادم می‌آورد

اما چه‌کسی نامِ او را می‌داند؟

*

همه‌جا خاموش و همه‌چیز سرحال است

اما من در انتظارِ درد

بی‌تابم

از درازیِ این شب و این سلامت

کجایی ای دخترِ آهسته؟

با دردهای روشنت

به لب‌های خاموشم بتاب

 

18 شهریور 1394

تن‌های فرورفته [اروتیک‌پاره‌ها]

تن‌های فرورفته

[اروتیک‌پاره‌ها]

 

داغ می‌غلتیم در هم

خیسِ عرق

گوشت درد می‌کشد

 

می‌بوسمت با انگشت

و آبِ برهنه در صدای نفس‌هایمان می‌لرزد

 

شب را فشار می‌دهی به من

شیرِ داغ فواره می‌زند به تاریکی

و به سایه‌های عرق‌کرده فرو می‌رود

 

لب‌ها لزج و لباس‌ها پاره

ران‌ها به بوسه آغشته

و بستر از غلتیدن آشفته

 

لبه‌های بوسه بر تنِ تاریک و خراش

و فوارۀ پرفشارِ گوشت

و صدای لرزانِ ران

 

بر تنِ من چه می‌گذرد؟

این دردِ خیس

این همه بوسههای نیم‌مکیده

و این لرزه‌های پاره‌پاره...

به‌جای من آه می‌کشی یا

این صدا

تنها سایۀ تنفسِ توست؟

 

بگذار بستر از سفتیِ تن‌هامان درد بکشد

بگذار انگشت‌های لرزان‌مان را به هم فشار دهیم

و آن‌قدر بی‌لباس نفس بکشیم

که دردِ بوسه را فراموش کنیم

 

تنت را فشار می‌دهم

تنم را فشار بده

فرو برویم

 

شیوۀ نوشتار: انتخابِ تصادف‌ها (شبیه به شیوۀ ساختنِ شعرِ دادائیستی با کلماتِ از پیش موجود که شانسِ هرکدام برای حضور در شعر به‌اندازۀ دیگری است.)

 

10 شهریور 1394

رسیده ام

پس از آن‌همه رفتن

به مبدأ رسیده‌ام!

و می‌دانم که

به پشتِ سرم نگاه کنم

مقصد از دور پیدا ست!

 

یعنی مدام برگشته‌ام به‌جای رفتن؟

نه

زبان دروغ می‌گوید

 

30 مرداد 1394

دیر رسیده ایم

دیر رسیده‌ایم

از آن که دور بوده‌ایم

از

آفتاب

هم

 

24 مرداد 1394

اشارۀ تو

اشاره کردی به من

و با اشاره‌ات

سوهان کشیدی به روحم آن‌قدر که

تیز شده‌ام

و می‌توانم ببرم

از خودم

و از تو

 

13 مرداد 1394