هر که برفش بیش برفش بیشتر [یادداشتِ شخصی]
برف می‌آمد. دوازده پرندۀ سیاه روی چمن‌های نزدیک سرگردان. «یادت هست؟ عمری را که با هم بر باد...» باد نمی‌آمد. برف بود که از راه‌های ناشناخته می‌ریخت بر سرم ،و منِ یخ‌زده در منِ داغ داغم؟گرم گم شده بود. آره؟ نه. من پاسخِ من را از دهانِ من می‌داد. ساعت. ساعت چند است؟ هدیه است. می‌گذارد توی کمدش درش را قفل می‌کند و پر واز می‌کند بر سر و می‌پرد با یازده پرندۀ سیاهِ دیگر. فردا که نیامده‌ست... می‌آید. بگذار بیاید. «از چه می‌ترسی؟» از تنهایی. «چرا؟» دوست داری اون‌جا باشی؟ اون بالا. اتاقِ خالی. که خیلی تاریکه. «آره.» نمی‌ترسی؟«از تاریکی؟» آره. «نه. تو می‌ترسی؟» از تاریکی. آره. چرا؟
برف می‌آمد. قدم بزنیم؟ «نه.» داریم می‌زنیم. دم. پشتِ قاف. این‌جا که نشسته‌ایم پشتِ قاف است و دم می‌زنیم. می‌رود. می‌آید. نمی‌شه هی بری هی بیای. «هی نیامده‌ام. یادت هست وقتی که می‌خواستی ترک نکنم بند نبود؟ تا بند نباشد ترک نیست.» پا شو بریم. پاشیدم. بذرها را بر سنگ‌ها. گندم شد آرد شد پخت نان شد. «آدمی نان است.» بگیرید. این شراب خونِ من است. و این نان را پاره کنید که تنم است. و تا نان خورید و شراب نوشید از من می‌خورید و می‌نوشید تا در شما زنده باشم با آن که تنم پاره‌پاره ریخت و خونم بر خاک و خاره. «آدمی نان است. تمام می‌شود. تکه‌تکه پاره‌پاره می‌شود.» وقتی با تو ام، اشتها ندارم. «من نانم. با تو حسِ خورده‌شدن دارم.» سرنوشت. تاته‌نوشت. «در برنامه‌ای بی‌رحم گرفتاریم. در بی‌پایانی.» در زندگیِ به‌زورِ پس از زندگی. در مرگ‌های تو بر تو. در اندوه‌اندوه. که لبت پر واز می‌کند بر سر و با یازده پرندۀ سیاه، سکوت می‌کند. صدایش را رنگ کرده. می‌دانم. چون دوست دشمن است شکایت کجا...
«هوای گریه با من.» خب گریه کن. «نمی‌توانم.» چرا نریم؟ «ما مالِ این‌جاییم.» کجاییم؟ پشتِ قاف دم می‌زنیم. پشتِ قاف برف می‌آمد. سکوت بود. «عجولی.» چرا این‌طوری می‌کنی؟ «یک فیلم هست ببینش: چیزهایی هست که نمی‌دانی.» خب بگو. «نمی‌گویم. نباید.»
«اذیتم نکن. اذیتم نکن.» بلند شدم دویدم در برف. فریاد «چرا حرف زدم؟ چرا حرف...» مشت زدم به دیوارِ آجریِ پرنور. برف‌های توی موهایم را تکاندم بر سنگ‌ها. بیا. چیزی نیست. هست. اما از آن چیزهایی هست که نمی‌دانی.
«ایده ایده ایده ندارم.» زبانم می‌گرفت. رفتارت عاشقانه نیست. نباید باشد. عاشقم نیستی؟ نکتۀ سربسته. نپرس. «سرش را بسته مانده‌ام تا...» تا چی؟ «تا همه‌اش را بیندازم توی سطل بروم.» نشانم بده. لطفاً. لطفاً. «چون دوست دشمن است...» برف آمده بود بر سرِ دشمن نشسته. پاشیدم‌اش بر سنگ‌ریزه‌ها. گندم شد.
«حسِ خورده‌شدن.» ازم استفاده می‌کنی. استفاده. «نه. از خودم استفاده می‌کنم.» از خودت که خودمم. «حرفِ خودم.» حرفِ خودم از دهانِ دیگرِ خودم. لبت پر واز می‌کند بر سر.
«ساعت چند است؟ دارد دیرم می‌شود.» بگذار تجربه‌اش کنم. تجربه. تمام. برف می‌آمد که رفتی. «چرا رفتی؟» چه. زشتم. پلیدم. سیاهم. سرخی‌ات را مکیده‌ام. کبود شده‌ای. سلامتت را خورده‌ام. مریض شده‌ای. بلند شده‌ای. رفته‌ای. سررفته‌ای. سررفته‌ای به خاک ریخته پاشیده‌ای بذر را. گندم شده است. من چی‌کار کنم خب؟ دوازده پرندۀ سیاه که دوتایش منم و سومش دیگری است روی چمن‌های سایه‌برسایه ایستاده‌اند؛ سکوت کرده‌اند. «چرا این پرنده‌ها سیاه‌اند و سفید نه؟» نمی‌دانم. بله. چیزهایی هست که نمی‌دانی. مثلاً همان برف که سفید بود و تو که رفتی، روی ماندنم نشست تا دفن شدم پشتِ قاف بی‌دم.
31 اردیبهشت 1394