دل بنهند برکنی [یادداشتِ شخصی]

خدا چیست؟ چه می‌خواهد از/ جانِ آدم. خدا چیـنیست؟ کجا نیست؟ کدام لحظه نیست؟

 

پرنده‌ها ساکت نمی‌مانند. پرنده‌ها هم خسته می‌شوند؟ افسرده می‌شوند؟ گنجشکی را یادم هست که خودش را از بالای بلندترینِ شهر پرت کرد پیشِ پایم وقتی داشتم راهم را می‌رفتم. پرنده‌ها چیـنیستند؟ چرا من این‌قدر گنجشکم؟ بال‌هایم چیـنیست؟ کجا نیست؟

 

آدم است. کوچک است. تنها است. یکی است. راه می‌رود. نمی‌نشیند. همه‌اش در رفتن است. گوشی‌اش زنگ می‌زند جواب نمی‌دهد. خسته است. بی‌حوصله است. پنجره‌ها را می‌بندد. درها را باز می‌گذارد. باز می‌گذارد می‌رود. باز همه‌چیز را می‌گذارد می‌رود. کجا می‌رود؟ دارد سقوط می‌کند.

 

سقط می‌کند. مادر است. دارد سقط می‌کند. در را می‌کوبد به هم. درد می‌کوبدش. به هم‌ می‌خورد حالش. بالا نمی‌آورد. قورت می‌دهد. نزدیک است سقط کند. باید بیندازد همه را دور. سقط شدم حتی من.

 

مادرم نیستم. من خودمم که سقط می‌شوم در رحمی که در را و باز همه‌چیز را گذاشته و رفته ام. گوشی ام جواب نمی‌دهد. خسته است. بی‌حوصله است. دارد پنجره‌ها را می‌کوبد به هم تا سقط کند. جعبه‌ای دارد از بلندترین می‌افتد پایین.

 

راه نمی‌رود. کجا نمی‌رود؟ دارد سقوط می‌کند. دارد گنجشکی را که روی زمین نیست و از بلندترین سقوط نکرده نگاه می‌کند. کوچک است. تنها است. راه می‌رود خون از تنش. باز جوابِ مادر را نمی‌دهد. دارد می‌رود همۀ گوشی‌اش را بیندازد دور.

 

دیگر نزدیک نیست که سقط کند. دیگر سقوطش تمام نشده. هنوز نیفتاده ام پیشِ پای خدا که دارد راهم را باز می‌گذارد. نگاه می‌کندم به بالا. جعبه‌ای خالی داردم از بلندترین هتل سقوط می‌کندم. ساکت نمی‌مانم.

 

28 اردیبهشت 1394

 

پ.ن:

به دنبالِ نوعی نوشتنم. نوعی نثر. نثرِ ناب. ایده‌ای که نمی‌دانم چطور و کجا باید بیابم یا یافتش کنم. می‌جویم. چه می‌گذرد/ در جویم...