سه گانه آدم

در سکوتِ از خواب لبریز

و شبِ از زباله،

زمین

در کنجِ کوچه ای

آدم را از دل

تف می کند بیرون:

چنان بلند است

که بالِ پیرهنش بر سرِ آسمان خراش ها می ساید

با گام های بلند راه می رود

و می رود

*

از زخم های کفِ پایش

ماهیان سرخ بیرون می جهند

بر تابۀ تفتۀ کویر

به تقلّا جان می دهند

دود می شوند

ابر می گیرد

و بارانِ ماهی های آبی آغاز می شود

 

آنک

از کویری

دریاشدن

تا کمرگاهِ آدم

*

کجاست تُف گاهِ من

تا حق گزارش باشم

با گام های بلند ؟

کدام کنجِ کدام کوچه ... ؟

 

14 دی ماه 1392