اندوه پیش رس

شاخ به صخره می سایید

گوزن شرمگین

که نخستین پیش-رَسِ¹ سال

افتاد و

به خاک غلتید و

پژمرد اما

شاخ هایم را

از شاخه های چسبناکِ

بوته ی پیر

نمی توانستم برکشید

که گِلَم را از آغاز

چنین کورْگره

سرشته بودند

 

1. پیش رس : توت

4 دی ماه 1392

این شعر رو امشب یه جایی با محسن خوندم و تکه ی آخرش رو حذف کردم ؛ مخاطبِ شعرپسند و روشن ، نیک نعمتی است .