این فقط یک یاس اجتماعی ست [یادداشتِ شخصی]

ناگهان دیدم پرسشِ «ما باید چه کنیم؟» دیگر برایم معنا ندارد. چون که «ما» مانند یک قوطی کبریت خالی نیم‌سوخته لای خاکسترِ یک گردش... «ما» پوک شده (البته این یک یأس اجتماعی بیشتر نیست؛ خدا رُ شکر و چشم حسود کور، توی زندگی شخصی اون قدر «ما» دارم که بشه یه هندونه رو شکست و نشست و خورد) و به این نتیجه‌ی تلخ رسیدم که عمرِ تفکرم هدر رفته و باید از نو بذر بپاشم که «کاری به مردم نداشته باش. بذار زندگیشون رو بکنن. به فکرِ اصلاح نباش. تا مردم نخوان، تو هیچ غلطی نمی‌تونی بکنی. خوب گفته‌ن که «یه گل، صدا نـَ...» چی می‌گن؟! مثل این که تنهایی (خودت تنهای تنها) بخوای با بارسلونا بازی کنی! بازی می‌کنی اما به یه جایی می‌ری که نباید اسمش رو آورد! فساد ایجاد می‌کنه...!

وقتی که کار تو در یک جامعه‌ی پادرهوای اندیشه‌گی، تف هم نمی‌ارزد  نباید منتظرِ اتفاق تازه باشی و به فکرِ «هوای تازه»... به تو می‌خندند وقتی سعی می‌کنی مثلِ آدم حرف بزنی و مسخره‌گی، جدی‌ترین اتفاق هر روز است (و وحشتناک‌ترینِ آن‌ها) وقتی که همه‌ی محبت‌ها یک مشت دروغ و پوشال بیش نیست تو نباید به فکرِ «طوفانِ خنده‌ها» باشی. (باز هم می‌گویم. این یک یأس اجتماعی است.)

وقتی که یک معترض، سر ِ فریاد بلند می‌کند، نیزه‌اش به‌سمتِ سردمدار است. این اشتباهِ محض است.  من به او می‌گویم: «برو جنگل بکار و از جنگل لشکری از نیزه بساز...» چرا ؟ چون مردم هستند که این جانورانِ عجیب را چوپان خود کرده می‌پرستند. همه چیز زیرِ سرِ خودِ مردم است .و برخاستن و ماندن در برابر موج پانزده متری= مرگ. برخی همین مرگ را می‌پسندند و مدعیِ شهادت در راهِ آرمانِ پاک خود هستند و مرگ در تلاش را بهتر از ماندن بی‌تلاش میدانند ‌. مثلِ حسین(ع). اما کاری که حسین(ع) می‌خواست انجام دهد (آن آبیاریِ خون‌آلود، درختِ اسلام را...) آیا واقعاً اتفاق افتاد؟ یا این که حسین(ع) تبدیل شد به ده روز سیه‌پوشی و سینه‌زدن و زنجیرزدن و نوحه‌سرایی و گریه؟ منصفانه که نگاه کنیم، پیداست پاسخ کدام است. دراز نگویم...

-         پس کی همه‌چیز درست خواهد شد؟

-         وقتی که «قائم» بیاید...

-         کیست؟

-         نمی‌دانم...

-         کی می‌آید و کجاست و تا کنون کجا بوده؟

-         نمی‌دانم...

-         پس ما باید چه کنیم؟

من لبخندِ استهزا می‌زنم و می‌گویم: «اگر مایی وجود دارد، باید قیام کرد و قائم شد. اگر هم نه، من می‌روم دوازده کیلو تخمه‌ی هندوانه می‌خرم و خیرات می‌کنم...»

(ساعتی بعد، توی کوچه‌مان، همه تخمه‌ی هندوانه می‌شکستند...!)