از ظلمات که می‌گذشتم
شاملو را دیدم
روی شاخه‌ای که به‌سوی نور
فریاد می‌کشید
نشسته بود
18 آبان 1395
قصردشت
۱ نظر
۱۸ آبان ۹۵ ، ۲۳:۴۱
از ظلمات که می‌گذشتم
شاملو را دیدم
روی شاخه‌ای که به‌سوی نور
فریاد می‌کشید
نشسته بود
18 آبان 1395
قصردشت
انارِ شکسته!
تو یکی شعله‌ای در دلِ شاخ و برگ،
خواهرِ جسمانیِ ونوسی
و خندۀ باغچه در باد!
پروانگان به گردِ تو جمع می‌آیند
چرا که آفتاب‌ات می‌پندارند،
و از هراسِ آن که بسوزند
کرمکانِ حقیر از تو دوری می‌گزینند.
تو نورِ حیاتی و
مادگی میانِ میوه‌ها.
ستاره‌ای روشن که برق می‌زند
بر کنارۀ جویبارِ عاشق.
چقدر بی‌شباهتم به تو من!
ای شهوتِ شراره‌افکن بر چمن!
لورکا-شاملو، همچون کوچه‌ای بی‌انتها، نگاه، 1390، ص 236
زاده شد
با چنگال های جادو
و رنگین کمانِ پرهایش
و در گهوارهی آشیان
زبانِ بال گشود که :
« چیست ؟ »
و جهان هزار رنگه شد
بر بسیط دشت
نوزادان را دید
همه تن ها سرخ
که چهار دست و پا می آیند
از دور
تا به پا دارند
سورِ میلادش را
که رستم
نبود
اگر او
نبود
*
ساعت ها به افتخارش
ایستادند
و او
سر به فلک کشید
عنان بادها را گسست
اما
باد ها
به احترامش
ایستادند
و او
خورشید را سر کشید
نگاهش آتش شد
و انگشتِ اشاره اش
تیرِ آرش
که آرش
نبود
اگر او
نبود
*
آرزوی بالشت های پتیاره را
و خشمِ پرده ها را
به گور کشید
بی هیچ نماز
و دریچه ای شد
باز
به گندم زار
که گندم زار
نبود
اگر او
نبود
*
نه
او خدا نبود
که خدا
نبود
اگر او
نبود .
21 آذرماه 1392
میلاد آن که عاشقانه بر خاک مرد
نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می گسترد
آن که نهالِ نازکِ دستان اش
از عشق
خداست
و پیش عصیان اش
بالای جهنم
پست است .
آن کو به یکی «آری» می میرد
نه به زخمِ صد خنجر
و مرگ اش در نمی رسد
مگر آن که از تبِ وهن
دق کند .
قلعه ای عظیم
که طلسم دروازه اش
کلامِ کوچکِ دوستی ست .
احمدشاملو - دفتر ابراهیم در آتش