بُزی
ایستاده بر دو پای
برگ های تک درخت میدان شهر را
می خورد .
به سمتش می روم
سلامم می کند
پاسخش می دهم
گله می کند که
از گلّه اش بیرون افگنده اند
- چرا ؟
- مُرده ام !
و موهای سفیدِ گردنش را که کنار می زند
جای دندان گرگ
هویدا می شود .
- پس چطور این جایی هنوز
اگر که مرده ای ؟
- این جا جهانِ دیگرِ من است
و این درخت ...
... به دو پا می ایستد دوباره و خوردن ...
- عدالتِ خداست !
30 آذرماه 1392
در پهنهْ دشت عمر
حفره ها و نقب ها
و آنک
گنجْ یافته ای که
صندوق عظیم را
پای تپه
خاک می کند .
28 آذرماه 1392
چرا
آبکش ام آفریده ای ؟
بریز
به من
ای نامتناهی
هر چند
محکوم ام
به تهی
28 آذرماه 1392
طشتی از خون و کله های کنده ی مرغان
برایت آورده ام
شاید
گم شده ات را
بازیابی
در آن .
28 آذرماه 1392
اثر انگشت های گُهی ات
روی پستان شیرینم مانده
پاک نمی شود
و جاده ای که در من
گشوده ای
تشویش و درد
از آن می گذرند
لب های چیده ام را بیار
تا
« بمیر » را
توان هجی کردن داشته
باشم .
*
گیلاس های شورِ بی هسته
بی نهایت و پُرخون
و پنجه های گره در گره
و چشم های بسته ...
جاده ای که در من گشوده ای را
حسرت و افسوس عابران اند
صدا و حرف های مکیده ی مرا
به من بازگردان
تا « بگذار بمیرم » را
توان گفتن داشته
باشم
*
نه چشمه
نه جوی
نه برگ روان
تنها چراغِ پیه سوزِ کوچکی در روز
با شعاعی از نورِ سیاه به گردِ
خود :
- بمیر !
و طنین چیچابِ
بوس !
*
- دروغ می گفتم !
- می دانم !
28 آذرماه 1392
بیدار شد
سنگ
بال گشود
و کنار برکه فرود آمد :
مجمع سنگ های بالدار .
*
شکوهِ
لختِ
درختِ
ریشه در کوه
و عرق سردِ سنگ ها بر جبین :
خدایان حسود .
*
هجوم سنگ های بالدار
به شاخه های
شوکت و استحکام –
سقوطِ بال شکستگان و شکسته شاخه ها
به فراموشی دره
*
ریشه در کوه
تنه ای بی سر
خسته جان
و ابرهای بی
باران ؟
27 آذرماه 1392
پرواز مرده است
و جز ته بلیطی رنگ پریده
از آن
چیزی نمانده است .
پرنده
- مهابت و آهن –
می شکافد آسمان را
و نمی دانم
این چراغ های
بیکرانِ شهر است
یا چشم های بی شمارِ
مرگ
که باز است
بر تک و پویِ
شب آلود
پرنده و من
در دشتِ ابر
26 آذرماه 1392
رکیک ترین جوکِ آسمانی
هستی
هواپیمایی بی سرنشین
که نازل می شود
بر گور پیامبری دروغین
26 آذرماه 1392
دوست
ندارم
قدم زدن
با تو را
هیبت هولناک شهر را از یادم می بری
24 آذرماه 1392
هی
عکاسِ سوژه پرست
دست مرا
با دستِ از هوس آماسیده ات
مگیر
نیفتاده ام
نیشتری نشسته ام فقط
دوربینت را کنار بگذرا
آن قدر ها هم که فکر می کنی
دور
نیستم
فقط
لب هایم
ترکیده است .
24 آذرماه 1392
این درد بی رنگ را دیگر
دارویی به کار نیست
زخمی بیار .
مهره های خاکستری
سربازهای بی سر
رسیده به آخر خط
به خطِ آخر
و آنک
لرزه بر اندام شاه-
کیشِ هم کیشان .
استکانِ خالی را
به دیوار می کوبم-
پرنده ای با آب-شُش های گل آلود
در دلم می نالد .
22 آذرماه 1392
آن شب که می میرم
کور خواهم بود
گنجشکی پر تشویش
در دام شاخسارانِ سَر-به-همِ درخت
و پیشوازِ موذیانه ی عنکبوت –
امروز
باد
نخستین شکوفه ام را
بوسه داد .
22 آذرماه 1392
ایستاده
پیرمرد در ایوان .
پیش می خرامد
از درون به سویش
دختری بِاَندام
با بازوان سپید گشوده-
هجومِ ابرها
به واپسین ماه .
22 آذرماه 1392
این که به دندان گرفته
خون چکان
می گریزد
قلبِ من است-
سگی از تبارِ
شمشادهای نتراشیده ی زمستان
22 آذرماه 1392