اتاقی که مال خودم باشد [یادداشتِ شخصی]

       چه جبرِ دردناکی است؛ هر کجای اتاقم که می‌نشینم در ایران نشسته‌ام. ایرانی که نمی‌خواهمش، گو مرا بخواهد‌... این قانون، این ارزش‌ها، این هنجارها، این کوفت‌ها ، این زهرمارها... چطور و کجا می‌توان از ایشان گریخت؟ من دلم می‌خواهد روی میزم یک کاسه روغن بگذارم. یک کاسه پُر از روغن. دلم می‌خواهد اجاق داشته باشم. هر صبح پیاز داغ کنم و بوی پیازِ داغ مرا سرِ دماغ بیاورد. هر کاری می‌کنم، با صدای بلند باشد: خندیدن، ساززدن، موسیقیدن، شعرخواندن، گریه‌کردن، رقصیدن، نگاه‌کردن، سکوت‌کردن... اتاقی می‌خواهم بی‌مردم، بی‌خیابان، بی‌شهر، بی‌مملکت و حکومت و مردِ حکومتی. اتاقی که در آن به اندازه‌ی یک خلوت جا باشد و بس. اتاقی که در آن بشود عاشق شد. عشق را ابراز کرد. با عشق سفر کرد. با عشق زندگی کرد... اتاقی که مالِ خودم باشد، اتاقی که... (حرفم را می‌برد و می‌گوید:) «چه‌ها ست در سرِ این قطره‌ی محال‌اندیش...» (و من لبخند می‌زنم و چشمم را می‌بندم و خیالِ حوصله‌ی بحرم را در آن سوی مرزهای بودن می‌پزم. شاید آن‌جا غرفه‌ای در دورسوی کویر به نامم کنند. غرفه‌ای باشد، گو جهنم باشد!)

 

28 تیرماه 1392