زیرا که راهش به خود،
بر عشق است.
تا بر عشق گذر نکند
-که کلّی، او را فرو گرفته است-
به خود نتواند رسید
(سوانح احمد غزالی)
[یک، دوست‌دخترش را دیده که با دیگری حرف می‌زند. عصبانی آمده سراغِ دو تا حرف بزند. دو قضیه که می‌فهمد (یک خیلی عصبانی است) می‌گوید:]
دو شورِ چیُ می‌زنی؟
یک این که پای یکی دیگه بیاد وسط.
دو خب بیاد.
یک [با فریاد می‌گوید] ینی چی خب بیاد؟ مردک، من می‌خوامش.
دو اگه آروم مثِ آدم حرف می‌زنی تا بشینم. اگه نه پا می‌شم می‌رم.
یک ساکت می‌شود ولی آرام نه.
اوفوریون
گوش کنید! روی دریا تندر می‌غرد،
پژواکِ آن از درّه‌ای به درّه‌ای طنین دارد،
گرد و خاک و امواج؛ در تصادمِ پیشانی به پیشانی،
در میانِ درد و تلاشِ انبوه،
سپاهی در سپاهِ دیگر می‌گدازد.
خودِ مرگ
والاترین وظیفه است.
مگر این بدیهی نیست؟
هلن، فاوست و همسرایان
چه ترسناک، چه وحشت‌زا!
ها؟ مرگ وظیفه‌ای برای تو؟
اوفوریون
مگر من باید از دور تماشاگر باشم؟
نه! نگرانی‌ها و خطرها، من باید در آن سهیم باشم.
فاوست، گوته، به‌آذین، ص 358
پ.ن: اوفوریون در نمایشنامۀ فاوست، تجسمِ شعر است.
اوفوریون
به کوه‌ها و خلنگزارها سوگند،
به درّه‌ها و جاده‌ها!
پیروزی‌های آسان را
من از سر وا می‌کنم.
تنها آنچه به زور باید گرفت
به دل‌سپردن می‌ارزد.
فاوست، گوته، به‌آذین، ص 324
پ.ن: اوفوریون در نمایشنامۀ فاوست، تجسمِ شعر است.