دیگری و من ها

مجسمه‌ای از خاکِ خشک 

که بعد از سیلِ من دارد قلب درمی‌آورد

از بخت بد

باد بذر را سمت چپ برده

هیچ چیز اتفاقی نیست؛

دارد دردِ روییدن می‌کشد

و من می‌دانم خشکسالی در راه است

 

*

 

خاک می‌شنود

صدای پوسیدن را می‌‌شناسد

خاک با حروفِ بلند فریاد می‌کشد

درد را دارد می‌کند

می‌کشد

 

*

 

قلبی در سینه‌ام رویید

باد می‌آید

- پنجره را ببندم؟

- نه.

شباهتِ ترسناکِ این پنجره به مرگ

- می‌ترسی؟

- از آسمان نه. از پنجره.

پنجره همان آسمان است می‌دانم

می‌داند از چه می‌ترسم

- این کیسه را کجا بگذارم؟

- بذرها؟ بریزشان روی میز

فردا صبح

و وقتی که با باد بیدار شوم

بذرها را کبوترها برده‌اند

 

*

 

هزار کبوترِ قهوه‌رنگ

می‌آیند

بذرها را می‌گذارند به شکاف‌های مجسمه

 

کبوتران که می‌روند

باران شروع می‌شود

سیل می‌شود

 

اینک مجسمۀ خاکی

هنوز خشک.

 

*

 

هفت سیلِ هول

هفت خشکسالِ سخت

 

پس از آن چه می‌شود؟

حتماً باز هم کلاغ به خانه‌اش نمی‌رسد

قار قار قار

 

*

 

بذرِ بذرها

در سینه‌ام

دردِ دردها

در سینه‌ام

 

مادرِ این قلب

سرِ زا رفت

 

*

 

- سخت نگو

- هیچ که سخت نیست

- هیچ نگو

- ...

 

اولی از دیگری، بقیه از من‌ها.

 

11 خرداد 1394