به وقتِ من کور [یادداشتِ شخصی]

خوشا آن‌که لباس‌های پوشیده‌اش را نپوشد.

این جمله را حدودِ یک‌سال‌پیش، هشتم خرداد 1393، نوشته‌ام. نمی‌دانم در چه حال و وقتی نوشته‌‌ام‌اش؛ اما می‌دانم که الآن به وقتِ این گفته نزدیکم و در ذهنم ایده‌ای دارد شکل می‌گیرد چه‌خیلی شبیه به همین گفته.

وقتی این گفته را نوشتم بر سنگ، دیگری نظر داد:

اولش فقط می‌خواستم بگم: جانا سخن از زبان خانما می‌گویی :) ولی وقتی دوباره خوندم دیدم می‌تونه تو عین سادگی چه معنی عمیق‌تری داشته باشه!

اصلاً ایده‌ای ندارم که این خوانندۀ برسنگ‌های من، چه برداشتی از این گفته داشته/دارد؛ اما می‌دانم که از وقتِ من دور بوده است. به وقتِ من کور.

می‌خواهم گفتۀ خودم را تحلیل کنم آن‌طور که دلم می‌خواهد در این وقت:

خوشا: وسیلۀ تبریک و خوش‌باش و اندکی هم حسرت و افسوس است.

آن‌که: در دستورِزبان به این می‌گوییم نکرۀ مخصصه؛ یعنی کسی که نمی‌شناسیمش اما صفتی خاص دارد.

لباس‌های: لباس چیست؟ البته معنایش با صفتش کامل می‌شود؛ ولی لباس، پوشش است و هر چیزی که با آن، تن (وجود) پوشیده شود، برایم لباس است؛ فکر، وقت، کار، ... .

پوشیده‌اش را: پوشیده چیست؟ صفت. در فارسی تقریباً دو معنی برای عبارتِ لباسِ پوشیده می‌توانیم داشته باشیم: یکی آن لباسی که تن را کامل (عرفاً/ شرعاً) بپوشاند. دیگری آن لباسی که پوشیده شده است؛ لباسی که پوشنده پوشیده، در بر دارد.

نپوشد: فعلِ منفی. یعنی چه؟ نپوشیدنِ لباسِ پوشیده؟ پسِ ذهنِ گوینده این بود که آدم لباس‌هایی را که پوشیده هم‌اکنون دربردارد، دوباره نپوشد...

بگذریم از بازبینی و بازخوانی و بازشناسیِ متن/من.

وقتِ الآن. در میانِ گفت‌وگویی هستم نشسته پشتِ میزِ نوشتن و تحلیل می‌کنم. بحث با او بر خواستن است. خواستنِ دیگری چرا؟ اصلاً خواستن چه را؟

خواستن برای... همین کژ است. خواستن برای نیست. خواستن خواستن است .و خواستن نخواستن هم هست. اما خواستن زیرا ندارد. زیر و رو ندارد. خواستن است. نخواستن است. چگونه باید خواست دیگری را؟ همان‌گونه که هست. برای هم اگر باشد، برای خودش است. چه را باید خواست؟ اصلاً هیچ را! فقط اصلاً باید دید. فقط اصلاً باید نگاه کرد. فقط باید نگاه کرد و دید و اصلاً همان‌طور که هرچه هست باید پذیرفتش. سکوت باید. سکوت. سکت.

 

25 اردیبهشت 1394